NOCLEGI
ROZKŁADY
Ostatnie zdanie część XVI
Przed Blake pojawia się kolejne wyzwanie; musi zmierzyć się z przeszłością, aby odpowiednią pokierować tym, co nastąpi.
REKLAMA
Poprzednia część
Blake przedarła się przez miejskie uliczki w poszukiwaniu tej odpowiedniej; przed oczami wyobraźni miała jednorodzinny dom jaśniejący najcieplejszymi kolorami. Wspomnienia, które ją z nim związały, sprawiały, że czuła się lekko i zupełnie tak, jakby wracała do czasów błogiej nieświadomości. W wymyślonym świecie, za jakim tęskniła, królowały proste pojęcia, takie jak przyjaźń, radość, zabawa. Były w tym czasie z Beatsy bardzo blisko - nie było sposobu na to, by je rozdzielić.
W końcu odnalazła się przed upragnionym budynkiem. Zanim jednak skierowała się w jego stronę, swoją uwagę skupiła na sylwetkach odznaczających się za burą firanką. Najwyraźniej domownicy byli znajdowali się w środku; zastanawiała się, czy ów tajemniczy kontur nie jest przypadkiem samą Beatsy. Postać maszerowała i maszerowała - kto wie, może Blake również była obserwowana?
Po latach rozłąki trudno jest powiedzieć po prostu Cześć. Siedemnastolatka starała się więc ułożyć spontaniczną przemowę. Usiłowała wpleść w nią coś, co z pewnością urzekłoby Beatsy na starcie, ale szybko zdała sobie sprawę z tego, że w myślach pragnęła zrobić wrażenie na trzynastolatce, a rozmawiać będzie z rówieśnicą. To spostrzeżenie wpędziło ją w zdenerwowanie.
Drzwi otworzyły się przed nią tuż po pierwszym dzwonku; za klamkę chwycił rumiany malec, najprawdopodobniej kuzyn lub brat (czy to możliwe, że nie wiedziałaby o narodzinach rodzeństwa najbliższej przyjaciółki?). Chwilę później stała przy nich już matka, kobieta, która przynosiła dziewczynkom herbatniki, gdy te nie miały czasu na jedzenie podczas wspólnej zabawy. Kobieta potarła się ze zdumienia po brodzie. Blake, jak dawno cię nie widziałam! Co ty tu robisz? Wejdź, proszę. I utracona przed laty ekscórka omal nie wpadła w ramiona pięćdziesięcioparolatki. A więc to tak potrafią zachowywać się mamy? Blake zdążyła o tym zapomnieć.
Czy zastałam Beatsy? Muszę z nią koniecznie porozmawiać. Gospodyni udała się w stronę kuchni, by wyciągnąć z piekarnika świeży jabłecznik. Malec krzątał się między jej nogami i hałasował. Michael, na litość boską, dość. Beatsy wyszła do sklepu, najpewniej zaraz wróci. Przez ciało Blake przeszedł dreszcz. Potrzebowała dziewczyny konkretnie w tym momencie; nie mogła pozwolić sobie na odwlekanie rozmowy w czasie. Na karku wciąż czuła oddech Harpo, która z jakiejś nieokreślonej przyczyny jeszcze się nie zjawiła.
Autorka: Zuzanna Menard
Blake przedarła się przez miejskie uliczki w poszukiwaniu tej odpowiedniej; przed oczami wyobraźni miała jednorodzinny dom jaśniejący najcieplejszymi kolorami. Wspomnienia, które ją z nim związały, sprawiały, że czuła się lekko i zupełnie tak, jakby wracała do czasów błogiej nieświadomości. W wymyślonym świecie, za jakim tęskniła, królowały proste pojęcia, takie jak przyjaźń, radość, zabawa. Były w tym czasie z Beatsy bardzo blisko - nie było sposobu na to, by je rozdzielić.
W końcu odnalazła się przed upragnionym budynkiem. Zanim jednak skierowała się w jego stronę, swoją uwagę skupiła na sylwetkach odznaczających się za burą firanką. Najwyraźniej domownicy byli znajdowali się w środku; zastanawiała się, czy ów tajemniczy kontur nie jest przypadkiem samą Beatsy. Postać maszerowała i maszerowała - kto wie, może Blake również była obserwowana?
Po latach rozłąki trudno jest powiedzieć po prostu Cześć. Siedemnastolatka starała się więc ułożyć spontaniczną przemowę. Usiłowała wpleść w nią coś, co z pewnością urzekłoby Beatsy na starcie, ale szybko zdała sobie sprawę z tego, że w myślach pragnęła zrobić wrażenie na trzynastolatce, a rozmawiać będzie z rówieśnicą. To spostrzeżenie wpędziło ją w zdenerwowanie.
Drzwi otworzyły się przed nią tuż po pierwszym dzwonku; za klamkę chwycił rumiany malec, najprawdopodobniej kuzyn lub brat (czy to możliwe, że nie wiedziałaby o narodzinach rodzeństwa najbliższej przyjaciółki?). Chwilę później stała przy nich już matka, kobieta, która przynosiła dziewczynkom herbatniki, gdy te nie miały czasu na jedzenie podczas wspólnej zabawy. Kobieta potarła się ze zdumienia po brodzie. Blake, jak dawno cię nie widziałam! Co ty tu robisz? Wejdź, proszę. I utracona przed laty ekscórka omal nie wpadła w ramiona pięćdziesięcioparolatki. A więc to tak potrafią zachowywać się mamy? Blake zdążyła o tym zapomnieć.
Czy zastałam Beatsy? Muszę z nią koniecznie porozmawiać. Gospodyni udała się w stronę kuchni, by wyciągnąć z piekarnika świeży jabłecznik. Malec krzątał się między jej nogami i hałasował. Michael, na litość boską, dość. Beatsy wyszła do sklepu, najpewniej zaraz wróci. Przez ciało Blake przeszedł dreszcz. Potrzebowała dziewczyny konkretnie w tym momencie; nie mogła pozwolić sobie na odwlekanie rozmowy w czasie. Na karku wciąż czuła oddech Harpo, która z jakiejś nieokreślonej przyczyny jeszcze się nie zjawiła.
Autorka: Zuzanna Menard
PRZECZYTAJ JESZCZE
